Net als bij zijn debuutvoorstelling ‘Mijn broer en ik’ scoorde Verelst met ‘Amai’ alleen maar vijf sterren recensies. Volgens De Standaard is Verelst een “briljante cabaretier” en Het Nieuwsblad meende dat “niemand het publiek afgelopen seizoen zo in de ban wist te krijgen“. Het Theaterparadijs omschreef de voorstelling op zijn beurt als “cabaret op zen aller scherpst“.
Met keihard positivisme, knotsgekke sketches en ontroerende bespiegelingen treedt Pieter Verelst (winnaar ‘GSCF 2014’ en winnaar ‘Cameretten 2016’) de wereld tegemoet. Zijn voorstelling ‘Amai‘ zit vol met zijn typische humor en muzikale vondsten. ‘Amai’ is een speurtocht naar liefde, geborgenheid en troost.
Pieter deelt u het volgende mee : “Kom maar mee in mijn hoofd, ik neem u mee naar mijn diepe krochten en geef u de oplossing voor al uw problemen. Want amai. Het is toch allemaal wat”.
Waar gaat Amai over?
“Net zoals iedereen ben ook ik op zoek naar liefde, geborgenheid en troost. Ik woon in een camper en ik trek hiermee het hele land door. Dat is een eenzaam bestaan. Misschien komt het door mijn alternatieve levensstijl, maar soms voel ik me een buitenstaander. Dat zorgt soms ook voor nieuwe perspectieven. De wereld is voortdurend in verandering en het heeft nog nooit in zo een hoge versnelling gestaan als nu. Het vraagt moeite om bij te benen en snakt naar drastische oplossingen. Die deel ik graag met u.”
Waarin verschilt deze voorstelling van de vorige?
“In mijn vorige voorstelling vertelde ik een verhaal met zijsprongen. Nu is het meer een thematische voorstelling. Een thema, maar niet zozeer een verhaal. Ook hou ik ervan om verschillende stijlen te combineren zoals: cabaret, fysieke humor, kleinkunst, theater, absurdisme, stand-up, circus, goochelen… noem maar op! Ook in die stijlen probeer ik nu meer de grenzen op te zoeken. Het publiek mee te nemen op een trip. Ik wil de mensen op verschillende niveaus kunnen raken; met theatraliteit, humor of ontroering.”
Hoe ga je te werk?
“De beste ideeën komen vaak uit het niets. Ik weet op voorhand nooit wat ik wil. Ik begin vaak wel met een vooringenomen idee, maar al snel schiet ik de zijpaden in. Ik bied mijn publiek geen schaaltje met hapklare inhoud aan. Ik houd van open vragen, anders dan sommige cabaretiers die het antwoord al klaar hebben. Daardoor moet ik mijn publiek dikwijls veroveren, zeker omdat de meeste mensen maar één soort voorstelling kennen. Ik wil iedereen meenemen in mijn fantasie, op mijn trip. Sta je daar voor open, dan kun je het bij mij best naar je zin hebben.”
Je woont in een camper, hoe zit dat?
Ik woon al twee jaar en een half in een camper. Op een sobere 8 vierkante meter. Je zou zeggen dat het klein is, maar eigenlijk is het een upgrade voor mij! Daarvoor reed ik rond met een bestelbusje. Hier paste net mijn matras in en ik kon zelfs niet eens rechtzitten. Als ik gitaar wou spelen moest ik mijn dakraam openen om mijn hoofd er door te steken, anders paste het gewoon niet. Toen ik de eerste avond in mijn nieuw huisje lag, vond ik het een verademing! Zoveel ruimte!
Wonen in een camper dwingt je om selectief te zijn. Spullen zijn maar spullen. De vrijheid om te kunnen gaan en staan waar ik wil, is mijn grootste rijkdom. Elke ochtend opstaan met een ander uitzicht. Geen gedoe meer met in- en uitpakken. En elke nacht slaap ik in mijn eigen bed terwijl ik aan het toeren ben. Bovendien is mijn busje de ultieme oplossing voor het fileprobleem. Ik rijd het liefst ‘s nachts en ik ga dan al voor de deur staan waar ik de volgende ochtend moet zijn. Ik vind het heerlijk. Ik heb een minikeukentje, een douche en een wc. Wat moet een mens meer hebben? Vrienden die op bezoek komen, weten dat ze hun eigen stoeltje moeten meebrengen.”
Hoe kijk jij naar het leven?
“Ik houd van het tragikomische in het leven. Iedereen op aarde gaat collectief, in een rechte lijn, naar de dood. We slenteren hier maar wat rond op deze aardbol, maar waarom eigenlijk? Daarom moeten we dit bestaan maar niet al te serieus nemen. Beetje lachen af en toe helpt. Want amai, het is toch allemaal wat.”